Het belevingsdiner

Terug naar overzicht vr 22 feb. 2019

Zal ik u eens een geheimpje vertellen? Als ik naar een restaurant ga wil ik vooral lekker en eerlijk eten voor een juiste prijs-kwaliteitverhouding, maar eigenlijk is dat oud nieuws.

Ten tweede ben ik op zoek naar belevenis en hoop ik op een wow-effect. En het liefste wil ik zo enthousiast zijn over het bezoek aan het desbetreffende restaurant dat ik het van de daken wil schreeuwen. Bij mijn eigen activiteiten probeer ik dan ook altijd vanuit de gast en niet vanuit de ondernemer te denken. Dat betekent dat ikzelf van alles wat ik doe of creëer, vanuit deze gedachte, super blij moet worden. Want alleen als mijn gasten in deze stemming komen ben ik tevreden. Het toverwoord is beleving. Uiteraard naast kwaliteit, maar dat hoort vanzelfsprekend te zijn.

Misschien is beleving een vaag begrip. Denk dus aan je gekste dromen, realiseer ze en je weet wat beleving is. Dat is wat ik wil, als gast en als chef voor mijn gasten. Niet de hele avond, maar met regelmaat, zodat de indrukken tussendoor verwerkt kunnen worden. Precies in de juiste dosering.

Terwijl ik deze column schrijf ben ik, samen met mijn team, druk bezig met de organisatie van de tweede editie van ons belevingsdiner. Vorig jaar was dit een ongekend succes. De menukaart werd niet aangereikt, die hing op diverse plaatsen in A4 formaat aan het plafond en was slechts leesbaar met de verrekijkers die op de tafels stonden. Het smeersel bij het brood moesten de gasten zelf maken. Ook voor ons was het leuk om 160 man zelf aioli te zien kloppen. Tussendoor werd er een smaaktest gedaan en moest men raden wat de ingrediënten van een heldere gazpacho waren. Die konden kenbaar worden gemaakt aan een andere gast met behulp van plastic bekertjes met een touwtje ertussen. Wie kent het niet uit zijn kindertijd? De chaos werd compleet. Het was oppassen geblazen dat de andere gasten het goede antwoord niet opvingen en met de eer gingen strijken. Vals spelen door 06-nummers uit te wisselen werd niet gedoogd. Dat de gasten af en toe moeilijk in bedwang waren te houden is misschien wel begrijpelijk.

Oké, zo'n avond is een beetje op het randje, maar tot dat randje is het een en al beleving wat men krijgt voorgeschoteld. Daarom doen we dit slechts een keer per jaar, twee avonden achter elkaar. Bij vertrek is de meest gestelde vraag van de gasten of de data van volgend jaar al bekend zijn. Ik hoef vast niet te vertellen dat mijn avond dan helemaal geslaagd is!

Yuri Verbeek